Marks Duo-Domme sessie - H11

H11 - De straf van Kiwi, take 2

Kiwi had Rosanne’s rijzweep uit de tas gehaald en liet deze langs haar been omlaag hangen. In een paar schreden stond ze weer voor me en plaatste het dunne leren uiteinde van de zweep onder mijn kin, en dirigeerde deze omhoog. Ik volgde en keek in de donkere ogen van Kiwi. Met elke gaande seconde voelde ik me steeds meer in een benarde situatie. Ik voelde een mix van veiligheid en onveiligheid. Veilig doordat ik in de armen van Rosanne lag. Onveilig, omdat ik eigenlijk best wel bang begon te worden van Kiwi.

“Ik ga jou eens op je plek zetten jongetje. Ik ga je zo schuldig over je eigen gedrag laten voelen, dat je niets anders meer bent dan een snikkend hoopje schuldgevoel.” Zei Kiwi op een ijzige stem.

Ik kon het oogcontact, die ijzige aanblik van Kiwi, niet meer verdragen en keek weg. Met een snelle beweging vanuit de pols liet Kiwi het plakje van de zweep onder mijn kin vandaan vliegen en met een scherpe pijnlijke veeg langs mijn wang schieten. De klap kwam compleet onverwacht en haar reflex had een overdonderende impact op me. Ik voelde hoe Rosanne me iets overeind duwde en haar gezicht weghaalde van naast mijn hoofd. Ik merkte dat ik van de schrik alweer was gestopt met het strelen van Rosanne’s binnenbeen en dwong mijn handen weer te werken.
“Je leert het ook echt nooit hè!” reageerde Kiwi met een hint van minachting in haar stem. “Kijk me aan als ik tegen je spreek!” commandeerde ze terwijl ze weer het uiteinde van de zweep onder mijn kin plaatste.
Ik keek langzaam weer terug in haar ogen.
“Rosanne, kan je even z’n handen losmaken? Gooi het touw maar op het bed.” Vroeg Kiwi, en richtte zich vervolgens meer op mij. “En jij, jongetje, jij gaat straks heel braaf al mijn instructies volgen die ik je geef. To the letter.” Dat laatste voegde Kiwi heel kil toe, en mijn angst voor haar nam weer een beetje toe. 

Nadat Rosanne mijn handen had bevrijdt, voelde ik dat ze opstond en op het bed ging zitten. Ik had geen idee waar ik mijn handen moest houden, want ik durfde nauwelijks te bewegen. Bang dat Kiwi dan weer opnieuw zou uithalen. Bang dat ik haar nog meer teleur zou stellen. Dat daardoor de straf enkel erger zou maken. Ik besloot me maar zo stil mogelijk te houden en dus mijn handen op mijn rug te houden.

“Ik wil dat je je omkeert.” Commandeerde Kiwi. “Vanaf nu blijf je Rosanne aankijken totdat ik zeg dat je daarmee stopt. Elke keer dat je oogcontact verbreekt, levert je dat 5 slagen op elke bil op. En dat getal neemt elke keer met één toe bij elke keer dat je oogcontact verbroken wordt. Is dat duidelijk?”

“Ja meesteres Kiwi.” Antwoordde ik, en draaide me om en besloot om op mijn knieën te gaan zitten gezien Kiwi me op mijn billen wilde slaan als dat nodig was. Ik plaatste mijn handen weer op mijn rug en keek op naar Rosanne. 

Daar zat ze dan, mijn meesteres. Ze had haar shirt en jeans van vanochtend verwisseld voor haar bordeauxrode rok met zwarte rozen erop en ze droeg haar matchende korset. Haar korset had een zwart middenstuk en had voor de rest een rodere teint met daarop ook zwarte bloemen, die wat weg hebben van openstaande rozen. Ze leunde achterover op het bed en had haar lichtelijk golvend bruine haar over haar schouder langs haar borsten laten lopen. Ze keek me met haar mooie grijze ogen aan. Ze zag er werkelijk begeerlijk uit naar mijn maatstaven. Haar zo aankijken gaf mij weer wat moed.

Kiwi streek naast me neer en plaatste haar hoofd naast het mijne, terwijl ze ook naar Rosanne keek. “Kijk heel goed in haar ogen slaaf.” Fluisterde Kiwi, “Zie je het? Die teleurgestelde blik in haar ogen?”
Ik zag het niet. Ik kon Rosanne eigenlijk helemaal niet peilen.
“Zo’n blik dat ze beter van je had verwacht.” Vervolgde Kiwi, “De vertwijfeling van dat ze dacht dat je zo loyaal aan haar was, maar dat je dat niet laat zien. Dat je enkel maar aan jezelf denkt en jezelf niet geeft aan haar.”
‘Zou dat het kunnen zijn?’ Ging er in mijn hoofd op. ‘Dat Roos het probeerde te verbergen maar dat ze dat aan Kiwi had verteld.’
“Kan je het in haar ogen zien, jij waardeloze en zelfzuchtige slet?” Ging Kiwi fluisterend verder, “Zie je het?”
Ik kon het eigenlijk niet zien, maar ik kreeg wel steeds meer het gevoel dat Kiwi misschien gelijk had. ‘Hoe lang zou dit het geval zijn geweest? Enkel nu? Langer? Waarom heeft ze het nooit eerder gezegd?’
“Nou, misselijkmakend ventje?” Zette Kiwi aan, “Krijgen we nog een antwoord?”
‘Waarom was het me nooit eerder opgevallen dan als het inderdaad langer zo was? Ben ik echt zo egocentrisch? Echt zo op mezelf gericht?’ Vroeg ik me mezelf vertwijfeld af. Ik probeerde die mooie grijze ogen van Rosanne te doorgronden; te zoeken naar het kleinste teken van dat ze inderdaad teleurgesteld was in me.

“Nou?” Drong Kiwi opnieuw aan. “Je ziet het hè, en je schaamt je om ervoor uit te komen. Pech gehad! Ik wil dat je zegt dat je het ziet. Zeg tegen die mooie meesteres van je dat je het ziet.”
“Euuh… ik…” Bracht ik met moeite uit en ik stokte. Ik zag dat ze maar heel eventjes het oogcontact verbrak en dat haar gezicht vertrok, en me weer opnieuw aankeek net als daarnet. Een flits, maar daar was het! ‘Nee! NEE!’ Ging er in mijn hoofd om. ‘Nee, ik kan het niet geloven! Daar is het! Dat was het!’ Ik deed mijn ogen dicht uit schaamte.
“Mark… Doe je ogen open.” Zei Rosanne, met een trilling in haar stem.

Ik voelde me schuldig. Kiwi reageerde op wat Rosanne zei en begon te slaan met de zweep. Ik accepteerde de pijn. Ik had het verdiend. Niet omdat ik het oogcontact verbrak, maar ik voelde diep van binnen dat ik dit had verdiend voor het teleurstellen van haar. Dat het terecht was. Ik deed mijn ogen na de tweede klap weer open en ik zag het nu heel duidelijk. Ze had haar hoofd ietsjes schuin gedaan en haar wangen leken iets meer omlaag te staan dan normaal.

“Blijf oogcontact houden misselijkmakend ventje.” Beet Kiwi mij toe en stond vervolgens weer op. Van hoog achter me hoorde ik haar verder gaan. “Nu, zeg wat je in haar ogen ziet.”
“meesteres Rosanne… ik… zie jouw teleurstelling in mij.” Antwoordde ik zachtjes naar waarheid, mijn woorden beladen met verslagenheid. En ik voelde me ook verslagen. Een ellendig verloren gevoel.
“Dat was nauwelijks verstaanbaar. Harder!” Spreekt Kiwi mij van achteren toe.
“Ik zie jouw teleurstelling in mij meesteres Rosanne.” Zei ik opnieuw, dit keer duidelijker. Het kostte me moeite om Rosanne aan te blijven kijken.

“Dat lijkt er meer op. En het klonk ook gemeend. Gelukkig maar, want het werd tijd dat je eens ging kappen met enkel aan jezelf denken, jij zelfzuchtige klootzak! En dat je eens aan die dame voor je gaat denken.” Vervolgde Kiwi met een duidelijke neerbuigende klank in haar stem. “Enig idee hoe lang dit al speelt Mark? Heb je ook maar enig idee hoe lang je al zo bezig bent?”
Ik had werkelijk geen idee.
“Ik zal het je vertellen klootzak, want jij zult vast het idee hebben dat alles goed en wel was tussen jullie twee.” Ging Kiwi verder. “Anderhalve maand Mark, an-der-hal-ve maand!”

Die laatste paar woorden voelde aan als de genade klap. ‘Anderhalve maand…’ dacht ik treurig. ‘Anderhalve maand…’
“Weet je waarom ik dat weet?” Vroeg Kiwi me en streek nu neer aan de andere kant van me. “Omdat ze anderhalve maand geleden hier voor de deur stond Mark. En dan niet de blije, tevreden en happy Rosanne. Nee Mark, verre van dat.”

‘Nee, ik geloof het niet. Leugens! Ze staat met me te dollen!’ Verzette ik me terwijl ik naar bevestiging zocht in het gezicht van Rosanne. Maar ze leek steeds verdrietiger uit te zien. “Is…Klopt dat?” Vroeg ik.
Rosanne reageerde niet meteen. Ze sloeg haar ogen neer en bracht vervolgens een “Ja, dat klopt.” uit.
“Ze stond verdomme met uitgelopen mascara voor mijn deur Mark.” Zei Kiwi op een beschuldigende toon. “Kan je het voorstellen? Drie kwartier met de auto om hierheen te komen. Op zoek naar steun.”
Ik wilde het niet geloven maar de neergeslagen blik van Rosanne moest wel inhouden dat Kiwi de waarheid sprak! Ik voelde iets in me breken. Alsof er een breeklijn in mijn ziel was ontstaan. En het deed pijn. Heel veel pijn. Ik keek hulpzoekend naar Rosanne maar ze keek me niet aan. ‘Ze kan de aanblik van mij gewoon niet verdragen.’

“En weet je waarom ze helemaal hierheen is gekomen?” Ging Kiwi beschuldigend verder. “Een van je botte uitspraken heeft haar compleet op een verkeerde manier geraakt. En die impact daarvan kwam een paar uur later. Je had haar aan de telefoon moeten horen schoft! Ze was helemaal overstuur. Ze begreep niet hoe iemand waarvan ze zoveel hield, haar zo erg pijn kon doen. En dan bedoel ik de verkeerde soort pijn. De pijn van een dolksteek in je hart, de pijn van iemand die wiens vertrouwen compleet aan diggelen is geslagen.”
Ik voelde hoe de neerslachtigheid het bij me overnam. Ik voelde me intens rot. “Roos…” Bracht ik uit met een brok in mijn keel en ik voelde mijn ooghoeken branden. “Waarom heb je… dat nooit gezegd?”
Rosanne keek op en daar zag ik het weer. Die blik gevuld, nee, overstroomd van teleurstelling.
Kiwi greep mijn kin beet en trok deze ruw in de richting van haar gezicht. Ik zag haar kille donkere ogen en het liefst wilde ik nu door de grond wegzakken. Of mezelf in een hoekje verbergen. Ik was overspoeld door schuldgevoel naar Rosanne toe en angst naar Kiwi toe. “Omdat ze…” begon Kiwi maar Rosanne onderbrak haar.

“Kiwi, kappen. Het is mooi zo.” Bracht ze verrassend makkelijk uit. “Ik denk dat hij het wel begrepen heeft.”
“Dan wordt het tijd dat je om vergiffenis gaat vragen Mark.” Beet Kiwi mij toe en duwde mijn hoofd weg. “Dit is je kans, je enige…”