Marks Duo-Domme Sessie - H3

H3 - De kennismaking

Gedurende de reis voelde ik me nog steeds onderdanig. Ik moest de hele reis een blinddoek op, terwijl Rosanne vanachter het stuur mij mentaal aan het opwarmen was door te vertellen wat ze allemaal met mij gaan doen.

Toen we er eindelijk waren, had ik werkelijk geen idee meer waar ik in hemelsnaam kon zijn. Rosanne begeleidde me met tact, en nadat ze haar tas uit de kofferbak had gehaald, loodste ze me naar de deur. De deur van Kiwi.
“Voorlopig blijft die blinkdoek nog even op, begrepen?” Meldt ze doordringend. Ik knik alleen maar en hoor een gedempte ‘triiiinggggg!’.

Even later hoor ik de deur opengaan.

"Hey Roos, je bent er. Ik was net klaar met eten. Dus dat is hem? Hij heeft een leuk gezicht. Maar kom binnen!” hoorde ik een vreemde, redelijk energieke stem zeggen.

“Hey Kiwi, ja, hij is een schatje hoor.” hoorde ik naast me, de vertrouwde stem van Rosanne.

Ik werd naar binnen begeleidt, en Rosanne hielp met het uitdoen van m'n jas.

“Zet hem daar maar vast, dan kunnen we ff praten voordat we gaan beginnen, okey?” stelde Kiwi voor.

“Is goed.” zei Roos naast mij, en ik voelde dat ze m'n handen omhoog deed. Ik voelde koud metaal met m'n handen, en ik hoorde wat metaal geratel, en toen het vertrouwde geklik van de handboeien, die m'n handen omhoog hielden.

“Je weet het hé, niet spieken.” fluisterde Roos in m'n oor, en ze gaf me een kus op m'n wangen, en toen was ze weg. Ik hoorde een deur dicht gaan en ik was alleen.

In een poging om de omgeving in me op te nemen, hield ik me ze stil mogelijk. Ik voelde metalen buizen boven me, en ik voelde dat de ketting van m'n handboeien over een van deze dunne buizen gingen. In m'n rug voelde ik iets zachts, en toen ik erlangs wreef, herkende ik het als jassen, te herkennen aan het geluid. Ik verkende de vloer met m'n voeten, maar ik vond enkel een muur achter mij, en verder niets. Ik spitste m'n oren, in de hoop iets te kunnen opvangen van wat Kiwi en Rosanne tegen elkaar zeiden, maar de deur zorgde ervoor dat alles zo gedempt werd, dat ik niets kon verstaan. Ik gaf het maar op, en probeerde te bedenken wie die Kiwi zou kunnen zijn. Ik ken zelf niemand in m'n vriendenkring die de bijmaan Kiwi heeft, laat staan iemand die zelfs maar een naam heeft dat begint met ki. Terwijl ik daar stond te wachten, kreeg ik allemaal beelden van aantrekkelijke jonge dames voor ogen. Ik hoorde toen opeens een heldere “TING”, en dacht even dat de deurbel ging. Maar het kon de deurbel niet zijn, want die klonk anders.

Naar mijn idee een kwartier na de “ting”, hoorde ik dat Roos en Kiwi hierheen kwamen. Ik wilde dolgraag weten hoe deze Kiwi eruit zag, en besloot om m'n blinddoek langs m'n arm op te schuiven, in de hoop stiekem een glimp op te kunnen vangen van haar. De deur ging open, en ik besloot te stoppen, maar blijkbaar was ik niet snel genoeg...
<KLETS!>

Ik kreeg een klap met een vreemde vlakke hand langs m'n gezicht. Ik wist dat dit de hand van Kiwi moest zijn, want de handen van Rosanne waren ietsje groter, en zachter. De handen van Kiwi waren kleiner, en liepen spits toe naar mijn idee.

“BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!” hoorde ik Kiwi tieren, “WAT HAD ROSANNE JE GEZEGD?!”
Voordat ik daarop kon reageren, kreeg ik weer een vlakke hand in mijn gezicht, dit keer van de andere kant.
“OH, JIJ GAAT DAAR ZO SPIJT VAN HEBBEN JONGETJE, WACHT MAAR AF!” Ik wacht op nog een klap, maar die kwam niet. In plaats daarvan zei Kiwi dat we naar haar kamer moesten gaan, terwijl ze nog wat spulletjes van boven ging halen.

“Dat was niet zo bijster slim hé?” merkte Roos zachtjes op, terwijl ze mijn handboeien los maakt, en vervolgens weer achter m'n rug vast maakte. “Ik snap best dat je nieuwsgierig bent, maar ik had je nog zó gezegd niet te spieken?”

Haar stem klonk een heel klein beetje teleurgesteld, maar tegelijkertijd ook wel speels. “Sorry meestres”

“Sorry zal niet bij haar helpen. Je snapt natuurlijk wel dat ze je ervoor zal straffen, niet waar?”
Ik knikte.

Rosanne nam me voorzichtig mee de trap op. Ik kan je vertellen, dat het best wel eng is om blind een vreemde trap op te lopen, zeker als deze een bocht maakt. Terwijl ik voorzichtig naar boven ging, hoorde ik boven me de voetstappen van Kiwi, die weer van een tweede trap naar beneden kwam. Roos zette me stil, en ik hoorde naast me de stem van Kiwi, een beetje sissende: “Ik wil even iets duidelijk aan je maken slaaf.”

‘Slaaf? SLAAF? Pardon?’ ging er in m'n gedacht op, maar ik hield verstandig m'n mond.

“Ik ben nu ook meester van jou, slaaf. Ik mag je behandelen zoals ik dat nodig acht, en je doet wat ik je beveel. Begrijp je me slaaf?” vroeg Kiwi.

“Ja mevr...” <KLETS!> die klap had ik absoluut niet verwacht.

“En ik wil dat je me niet aanspreekt. Ik wil niet dat jij je tot mij richt, heb je dat begrepen slaaf?” zei Kiwi nog steeds op sissende toon.

“Ja me...” <KLATS!> weer sloeg ze me met de vlakke hand langs m'n gezicht.

“WAT zei ik nou net? Je luistert niet slaaf. Ik zei specifiek dat je NIET <KLETS!> tegen me praat. Begrijp je wat ik zeg slaaf?”

Enigszins verward stond ik daar. Ik probeerde respect te tonen, maar blijkbaar wordt dit niet gewaardeerd? Blijkbaar redde de aarzeling mij, want ik hoorde Kiwi zeggen: “Precies. Mocht je iets verzoeken, vraagt het dan aan je rechtelijke meestres. Goed, laten we naar binnen gaan.” en ik hoorde het geluid van een deur die open ging, en ik werd naar binnen begeleid.