Marks Duo-Domme Sessie - H2

H2 -  vrijdag

Ik stapte van m’n motor af, gebruikte mijn zware slot om m’n motor vast te zetten aan de lantarenpaal, en berg m’n helm op in de achterkoffer. Zoals gebruikelijk stuur ik weer een smsje dat ik er ben en wacht tot Roos de deur open doet.

Ik begroet Rosanne met een kus op haar lippen, en ze laat me binnen. “Serieus Rosanne, ga toch eens een bel kopen. Elke keer dat smsje, lijkt wel alsof dame van genot aan het betalen ben.” Plaag ik Rosanne.
Rosanne haalt uit naar me en raakt me vol in het gezicht. “Beetje meer respect voor je meesteres jij ondankbare hond.” Ze kijkt me aan met een voldane grijns, terwijl ik een zeurderige plek op m’n rechterwang voel. Ze knipoogt naar me, en rent de trap op, waarna ik haar snel volg. “Die krijg jij zo erg terug jonge dame.”

Nadat we wat onderling hebben zitten stoeien, wezen bijten en pogingen tot houdgrepen hebben gedaan, liggen we naast elkaar snel te ademen en kijken we elkaar met een gelukkige blik aan. “Zo, wanneer komt die Kiwi eigenlijk?” Vraag ik Rosanne, terwijl ik een van haar polsen beet houd, en zij mijn andere. “Want als het nog even duurt, kan ik jou misschien nog even snel voorzien van een set rode billen.”
“Vergeet het maar jongetje.” Grijnst ze me toe. “Jij bent mij nog een paar harde cane slagen schuldig. En ik denk dat ik er maar 15 van maak op beide, vanwege je grote mond van net.”
Ik spreid mijn mond zo ver open als ik kan, en probeer haar arm erin te forceren. “Zo groot bedoel je?” vraag ik haar moeilijk verstaanbaar.
“Jij bent echt in een eigenwijze bui vandaag Mark. Okey, ik laat jou los als jij mij loslaat. Dan ga ik even wat te drinken halen. En daarna gaan wij naar Kiwi toe. Niet andersom dus.” 

Ik liet Rosanne los. Ze rolde behendig opzij en snelde de keuken in. Ik nam plaats op de bank, wachtend tot ze weer terug kwam. Ik hoorde haar aankomen en zag haar in de deuropening staan met 2 glazen ijsthee. Ze sloeg een zeer elegante pose aan: gewicht op haar linkerbeen, heup wijkt uit naar links en een lichte boog in haar rug.
“Verrry nice.” Juig ik Rosanne toe.
Ze wijst met een vinger naar ‘mijn spot’ aan het voeteneind van het bed en kijkt me indringend aan. Langzaam voel ik m’n subbigheid het overnemen van mijn dominante bui, en beweeg langzaam naar de plek op de grond, en kniel daar met m’n handen achter mijn rug en ogen strak op haar gericht. Zij kijkt goedkeurend terug. 

Ze zet de twee glazen op het tafeltje voor de bank, en loopt naar haar speeltas die in de hoek klaarstond. Ze haalt er een stuk touw uit, ontknoopt het, en gebaart me om te keren. Nog steeds geknield keer ik een beetje onhandig om. Rosanne ontfermt zich over mijn polsen en bindt deze gekruist achter m’n rug vast. Daarna loopt ze weer weg en even later hoor ik het zwiepende geluid van haar cane die de lucht doorklieft. Ze legt een vinger op mijn kin en duwt mijn kaak omlaag en stopt haar cane tussen mijn tanden. “Beethouden.” Bijt ze me toe.
Vervolgens grijpt ze mijn haar, en trekt me over haar bed heen. Ze buigt zich over m’n rug en ik voel hoe haar borsten op m’n rug rusten terwijl haar handen zich over m’n broek ontfermen. “15 links, 15 rechts, meetellen en bedanken op elke slag. Begrepen?” Meldt ze in mijn oor.
Ik knik terwijl ze mijn broek en boxer tot op m’n knieën trekt. Ze trekt de cane tussen mijn tanden vandaan. 

Niet veel later begint Rosanne rustig op m’n achterwerk in te werken met haar cane. Langzaam sluit ik me ogen, en probeer de steeds opbouwende pijn te verwerken. Ze verspreidt haar slagen over beide billen en ook een beetje van mijn bovenbeen.

“Zo, volgens mij ben je redelijk opgewarmd, dus hier…” en ze zwiept de cane met een enig venijn op mijn linker bil, “… komt nummer één.”
“ammm  één meesteres, dank u wel.” Bracht ik uit, terwijl ik probeerde de pijn weg te werken.

Na de eerste slag, volgden de overgebleven 14 in gestaag tempo. Met elke slag voelde ik hoe de scherpe pijn zich over m’n achterwerk uitvloeide, terwijl er een nieuwe pijnscheut volgde. Na 10 slagen begon ik steeds meer moeite te krijgen om stil te blijven en enkel te tellen en te bedanken. De laatste twee waren het zwaarste, waar ik heftig door de pijn heen moest briesen voordat ik de tel en het bedankje kon produceren.

Vervolgens stapte Rosanne zonder een pauze in te lassen over op mijn andere bil. Terwijl mijn linker bil schrijnde, sloeg Rosanne genadeloos op mijn rechter. Voor deze serie had ik veel meer tijd nodig tussen tellen en bedankjes. Na nummer 7 kon ik mezelf niet langer stil meer houden en begon op elke slag een korte schreeuw van de pijn los te laten. Voor de laatste haal gebruikte Rosanne nog extra kracht, waarna ik pas na ongeveer 15 seconde mijn “vijftien meesteres…. Dank u wel…” kon uitbrengen. Ze stopt haar cane weer tussen mijn tanden, en streelt mijn schrijnende achterwerk met haar beide warme handen.
“En wat heb je hiervan geleerd subje van me?” vroeg Rosanne op een rustige toon.
“Dat ik geen grote mond moet opzetten naar mijn meesteres.” Antwoordde ik met verhoogde ademhaling.
“Goed zo. Anyhow, ik heb zin in vandaag. Jij?” Vraagt Rosanne opgewekt.
“Ik ben helemaal tot je beschikking meesteres.” Antwoordde ik.
“Dat is het goede antwoord. Ik geef je vijf minuten om even bij te komen. Daarna drinken we de thee, en stappen we in de auto naar Kiwi, okey?”