Marks Duo-Domme sessie - H12

H12 - Vergeving?

Met moeite keek ik weer naar Rosanne. Ik verzamelde mijn moed bij elkaar. “Roos…” begon ik ongemakkelijk en meteen sloeg Kiwi met de rijzweep op mijn achterwerk.
“Toon eens respect klootzak!” snauwde Kiwi.
“Sorry, meesteres Kiwi. Sorry…” Bracht ik beschaamd uit. Het duurde even voordat ik een tweede poging ondernam. “meesteres Rosanne, ik…” Begon ik opnieuw, en beet even op mijn onderlip. Het branderige gevoel in mijn ooghoeken was ietsje sterker geworden, net als de brok in mijn keel. “Ik wist niet… Waarom heb je het nooit gezegd?” Ik keek haar vragend aan. Het enige wat ik zag, was een treurig gezicht. Ik kreeg geen antwoord van Rosanne. “Het is echt niet mijn bedoeling om je pijn te doen Rosa…”
“meesteres Rosanne slaaf! Verdomme, kan je dan echt niets goed doen!” Snauwde Kiwi terwijl ze mijn zin doorbrak met opnieuw een haal van haar rijzweep. 

Ik beet op mijn tanden en probeerde geen geluid te maken. “Ik wilde u echt geen pijn doen meesteres Rosanne. Echt waar niet.” Zei ik langzaam, elk woord nu goed overwegend, bang dat Kiwi opnieuw zou ingrijpen. “Ik hou zielsveel van j… u, zielsveel. U betekent zielsveel voor me, meesteres Rosanne.” Ik zag dat Rosanne zich ging verzitten op het bed, al bleef haar blik nog steeds triest. Ze keek mij nu opnieuw aan en daar was ik blij om. “Ik wil u echt niet kwijt. Ik wil a…” vervolgde ik, maar Kiwi plaatste haar voet op mijn schouder en duwde me met kracht opzij waardoor ik languit op de grond eindigde.

“Het is niet te geloven!” Tierde Kiwi terwijl ze op mijn hand ging staan en steeds meer gewicht daarop plaatste. Wat een ongelooflijk onaangenaam en pijnlijk gevoel is. “Ik… ik… IK! Dringt het niet tot je domme kop door dat het niet om jou gaat? Het gaat hier om mijn vriendin jij klootzak, om Rosanne! Wat jij haar hebt aangedaan! Zelfs nu je maar één kans krijgt om het goed te maken, om je relatie met haar te redden, is het enige waar je aan denk: jezelf!” Kiwi staat even met haar volle gewicht op mijn hand en ik verrek van de pijn en bijt bijna mijn tanden kapot. Daarna stapt ze van mij hand af. “Je maakt me misselijk, kut jong! Jongens als jij zijn Rosanne niet waard!”

Niet alleen mijn hand deed pijn, mijn hart leek wel verscheurd te worden. “Genade.” Zei ik zwakjes. “Rood.” Ik kon het niet aan. Ik voelde hoe tranen langs mijn wangen omlaag liepen. ‘Dit kan geen spel meer zijn wat Kiwi aan het doen is! Ze staat gewoon mijn relatie met Rosanne naar de klote te werken! Zo los je dit soort dingen toch niet op! Hoe kan Rosanne dit toestaan?’ Dacht ik bij mezelf. Met moeite keer ik omhoog en zag dat een nog triester gezicht van Rosanne. 

“Dacht je werkelijke dat je hiervoor een stopwoord kon gebruiken?” Riep Kiwi terwijl ze weer op me af kwam. Ze greep me bij mijn haar en trok mijn gezicht pijnlijk van de grond af. “Laat ik even heel duidelijk zijn jongetje, dit is geen spelletje meer. Dit is hoe ik opkom voor mijn vriendinnen. Kijk naar haar!” Ze draaide mijn gezicht in de richting van Rosanne. “Smeek om vergiffenis of sodemieter nu meteen mijn huis uit. En laat ik even meteen duidelijk maken, dat ik je dan ook zeker nooit meer wil zien. Want ik sla je helemaal kapot, so help me God!”

Mijn gedachten waren gevuld door gemixte gevoelens. Ik was ongelooflijk bang voor Kiwi. Mijn instinct schreeuwde om door de deur naar buiten te rennen, te vluchten van Kiwi. Maar diezelfde angst pinde me op de plek waar ik was. Want ik wilde mijn relatie met Rosanne redden, koste wat kost. En ondanks de angst voor Kiwi, voelde ik ook een agressie opbouwen naar Kiwi. Ik kon haar bijna wel naar haar keel vliegen, enkel hield ze me zo beet dat ik haar nu niets kon maken.

“Wat gaat het worden tering jong?” Snauwde Kiwi.
Het duurde even, maar uiteindelijk sprak ik moeilijk: “meesteres Rosanne, ik smeek u mij te vergeven. Ik heb u vreselijk behandeld en daar heb ik zoveel spijt van.” Ik voelde een lichte ontlading en ik de zinnen gingen als vanzelf snikkend over mijn lippen. “Woorden komen tekort om te beschrijven hoe schuldig ik me voel. Mijn hart voelt aan alsof het op het punt staat kapot te gaan… in duizend stukjes. Ik kan de gedachte om jou te verliezen niet aan Roos, ik hou zoveel van je. Ik wil er alles, echt alles aan doen om mezelf te veranderen. Om te redden wat we hebben. Roos, ik smeek je. Ik hou van je werkelijk waar. Please, forgive me.”

“Mark, kom maar. Ik vergeef je. Kom.” Zei Rosanne terwijl ze haar armen voor me opende. Meteen liet Kiwi mij los en ik sloeg mijn armen om Rosanne’s nek heen.
 “Roos, ik schaam me zo.” Bracht ik snikkend uit. “Het was nooit de bedoeling van mij geweest om te kwetsen. Nooit.”
“schhhh…” suste Rosanne me, en begon me over mijn hoofd te aaien. “Ik weet het Mark. Ik weet dat het niet je bedoeling is geweest. Draai je om en kom tegen me liggen, schatje van me.”

‘Schatje?’ bedacht ik me verward. ‘Hoe kan ze in hemelsnaam zoiets zeggen na wat er net is gebeurd?’ Ik keerde me om en liet me in Rosanne’s armen sluiten. Ik legde mijn hoofd tegen haar schouder. Toen zag ik iets wat helemaal niet in mijn belevingswereld paste. Ik zag Kiwi tegenover me staan. Ze had een gigantische grijns op haar gezicht. Ik voelde boosheid opkomen.
“Hoe kun je in hemelsnaam zo staan te grijnzen, bitch?” Brieste ik naar Kiwi. “Kick je er soms op om relaties kapot te maken! Ben je niet helemaal lekker ofzo!”

Tot mijn grootste verrassing werd de grijns van Kiwi alleen nog maar groter. Ik kon er met mijn gedachten niet meer bij. ‘Hoe kan ze nu nog meer gaan zitten lachen?’ Vroeg ik bij mezelf af.
“Schhhh Mark, rustig maar. Er is niets aan de hand.” Zei Rosanne sussend.
“Ik sta te grijnzen, Mark, omdat het ongelooflijk geil vond om je zo te zien. Die tranen in je ogen, die verslagen blik.” Antwoordde Kiwi mij geamuseerd. “En ik ben niet de enige die net heerlijk van die traantjes van jou heeft genoten.”

Nu snapte ik er helemaal niets meer van. Kiwi leek nu een en al blijheid, niet die bitch die ze vijf minuten geleden was. Ze keek me glunderend aan, leunend op het bureau met haar armen over elkaar. Ze keek bijzonder voldaan. Ik keerde mijn hoofd om, zodat ik Rosanne’s gezicht kon zien. Toen zag ik dat zij ook een glimlach op haar gezicht had. “Hoe… Waarom lachen jullie zo?” Bracht ik verward en nog steeds een beetje snikkend uit.
“Nou, eigenlijk heb ik je altijd al eens willen confronteren met die grapjes van je. Want soms zijn ze wel erg vervelend. En soms doen ze inderdaad wel eens pijn.” Ging Rosanne van start. “En ik wist dat ik op deze manier zeker weten tot je door zou dringen. Dat was een ideetje dat ik kreeg onderweg. Daarom dat we vanochtend ook zo lang weg bleven, zodat ik dit onderdeel van ons spel kon voorstellen.”
“En je wilt niet weten hoe graag ik zo’n bitch had willen uithangen.” Haakte Kiwi in. “Echt zo’n bitch spelen die bijna haat in iemand opwekt. Dat je het vuur in hun ogen kan zien, of juist de angst. En wat was jij op een gegeven moment bang voor mij. Oh, je had die blik van je moeten zien toen ik je omver duwde. Werkelijk heerlijk!”

Ik kon het maar niet bevatten. ‘Er is dus gewoon de draak met me gestoken?’ Dacht ik bij mezelf. ‘Roos heeft echt met mijn gevoelens gespeeld hier!’

“Ik hoop dat we niet te ver waren gegaan voor je? Want je riep wel je stopwoord.” Vroeg Rosanne bezorgd.
“Euh…” Bracht ik overweldigd uit. Ik had geen idee hoe ik daarop moest antwoorden. Ik was dolblij dat er niets aan de hand was. Dat alles tussen mij en Rosanne gewoon goed was. Ik was overweldigd hoe goed Rosanne op mijn gedachten had ingespeeld en me zo wist te manipuleren. “Maar, ik zag in je ogen dat je teleurgesteld was. Je keek zo verdrietig!” Bracht ik moeilijk uit.
“Ja, het kan best wel kloppen dat ik er verdrietig uit zag.” Zei Rosanne zachtjes, terwijl ze nog steeds over mijn hoofd aan het aaien was. “Om eerlijk te zijn, vond ik het ook wel een beetje zielig voor je dat je dit moest doormaken. Ik vond het eigenlijk nog best wel wreed van mezelf dat ik het uiteindelijk toch nog ben gaan doen. Je zag er zo ongelooflijk zielig uit, echt waar Mark. Je had van die waterige puppy oogjes. Ik had soms zoveel moeite ermee om ernaar te kijken, dat ik soms even oogcontact moest verbreken zodat ik in mijn rol kon blijven. Dat ik niet de mindfuck zou verkloten doordat ik zou gaan grijnzen zoals we nu aan het doen zijn.”
“Ja, ze had er inderdaad erg veel moeite mee.” Ging Kiwi verder. “Maar Mark, hoe voel je je? Zijn we te ver gegaan? Wil je even een pauze? Even een momentje voor jezelf om het te bezinken?”

Ik gaf aan dat ik inderdaad even een momentje voor mezelf nodig had. Ik spendeerde ongeveer 10 minuten in de armen van Rosanne. Kiwi was naast ons gaan zitten en had ons beide omhelsd. Uiteindelijk verbrak ik de stilte.

“Jullie gingen inderdaad erg ver. Het was… Ik voelde me zo eenzaam op een gegeven moment. Ik was echt bang. Bang dat ik je kwijt zou raken Rosanne. En alsjeblieft, wil je me beloven dat je zoiets als dit nooit meer doet? Want ondanks dat ik me ongelooflijk klein ging voelen, voelde ik me er zo ongelooflijk naar bij. Kan je dat beloven Roos?”
“Belooft Mark, ik zal nooit meer op zo’n manier met je gevoelens spelen. Je hebt mijn woord.” Was Rosanne’s antwoord.

Zo spendeerde we nog een tijdje in elkaar armen en begon ik langzaam weer bij zinnen te komen. We spraken over onze gevoelens die los waren gekomen van het spel van daarnet. Uiteindelijk kuste ik Rosanne dankbaar en ook gaf ik Kiwi een dankbare kus op haar wang.

“Zo, ik begin eigenlijk wel honger te krijgen.” Merkte Kiwi op.
“Ik zou inderdaad ook wel wat willen eten.” Reageerde ik op Kiwi.
“Dan lijkt het me een goed idee om naar beneden te gaan en wat te gaan eten.” Was Rosanne’s antwoord.

Ik keek naar Rosanne en zag dat haar blik wel op een aparte manier op mijn gefixeerd was. Ik keek vervolgens naar Kiwi en zag dat zij precies dezelfde blik in haar ogen had. Zo’n blik van dat ze nog lang niet klaar met me waren.
“Euh… ik weet niet of ik klaar ben om wat te ondernemen, na wat we net hebben gedaan.” Reageerde ik vertwijfeld op de dames.
“Oh, maak je maar geen zorgen.” Zei Rosanne met een opkomende grijns op haar gezicht. “Koken is héééééééél therapeutisch hoor, slaafje”