Daar lag ik, blind voor wat er om me heen gebeurde. De druk van de knijpers op m'n tepels nam met een beweging plotseling af, alsof iemand had ze eraf gehaald en ik voelde hoe de pijn terug schoot in mijn tepels en tegelijkertijd hoorde ik de bewegingen van de 2 dames om me heen. De pijn zakte langzaam weg, en ik hoorde zachte gekletter, en iets wat ik niet kon thuis brengen, terwijl ik Rosanne en Kiwi zachtjes hoorde fluisteren. Ik probeerde er wat van op te vangen, maar tevergeefs. Na wat leek 20 minuten te hebben gelegen, had m'n erectie inmiddels weer wat afgenomen. En toen voelde ik dat iemand kneep, op m'n borst vlak bij m'n oksel. En toen voelde ik hetzelfde aan de andere kant, en toen wist ik waar ze mee bezig waren. Kiwi en Roos hadden allerlei knijpers gepakt, en die waren ze nu over m'n borst aan het plaatsen. Ik voelde ze in een cirkel om m'n tepel, een aantal op m'n tepel, een flink aantal langs m'n zij en ze eindigde met knijpers aan de binnenkant van m'n gespreide benen. Toen ze klaar waren, leek m'n lichaam wel een beetje te tintelen van al die knijpers, maar op zich was het niet zo'n heftige pijn. Toen begon een van de twee met de knijpers te spelen, terwijl de andere m'n lippen van mijn mond van elkaar deed, en er iets zachts van stof in duwde. Ze vulde m'n mond met het spul, en ze tapte het vast in m'n mond met twee gehele windingen om m'n hoofd heen.
‘Hoo, dit wordt me toch wel een beetje eng. Hoe kan ik Kiwi vertrouwen dat ze niet te ver gaat?’ Schoot de gedachte in m'n hoofd, ‘Hoe moet ik aangeven als het verkeerd gaat, of als er iets mis is?’ Ik probeerde Rosanne te vragen hoe ik m'n stopwoord moest aangeven, maar natuurlijk kwam er enkel een onduidelijk gemurm uit.
Een tweede poging om contact te maken werd wel beantwoord, toen ik Rosanne hoorde zeggen: “Geen zorgen, ik zal extra goed op je letten, slaafje van me.” Dat laatste fluisterde ze in m'n oren, en ze checkte m'n handen en voeten of deze nog warm waren. Ik bewoog m'n vingers, alsof ik paino speelde, om te checken of ze het nog goed deden, en dat deden ze.
Ondertussen was Kiwi nog steeds bezig met de knijpers over m'n lichaam, ze hier en daar aantikken of draaien. Er was even een korte pauze en ik hoorde Kiwi bewegen, om vervolgens weer verder te gaan. Ik voelde hoe de handen van Rosanne om m'n ballen heen sloten, en erboven m'n ballen afbond met een dun touw. Ze trok er eventje zachtjes aan, en liet ze toen weer los. Op hetzelfde moment stopte Kiwi met haar gespeel aan m'n knijpers, en bewoog ze van het bed af. Toen werden me ballen door het touw richting m'n voeten getrokken, en ze bleven zo uitgestrekt. En toen begon Kiwi tegen mijn ballen te pieken. Naarmate ze steeds langer bezig was, werd het steeds moeilijker te verdragen, en dat merkte ze.
“Zo slaaf, ik hoop dat ik deze manier beter tot je doordring. Dat je beter begrijpt dat je niet een gegeven opdracht moet negeren. Dat je gestraft wordt voor ondaden. Dat begrijp je toch wel? Knik als je het begrijpt!” zei de stem van Kiwi.
Ik knikte moeizaam, en ik probeerde op andere dingen te concentreren dan op het gepiek van Kiwi. Maar het willekeurige ritme van Kiwi, en de verschillende intensiteit van elke piek, zorgde ervoor dat het me niet lukte. Het leek wel een eeuwigheid, en ik voelde praktisch niets meer van de knijpers. Enkel m'n ballen waren er. Ik wilde dat ze stopte, dat het ophield, maar Kiwi was genadeloos. Ik wilde smeken om genade, maar ik kon niets anders uitbrengen dan gemurm.
“Je wilt dat ik stop, niet waar slaaf?” Zei Kiwi met gemaakt medelijden, “Ik geef je een keuze: je kunt dit nog voor 10 minuten verdragen, of ik stap over op iets anders. Wil je dat ik stop?”
Ik wilde dolgraag dat ze stopte, maar ik wist niet wat me anders te wachten stond.
“Zal ik maar doorgaan dan?” zei Kiwi.
Ik schudde m'n hoofd. Ik wilde absoluut niet dat ze doorging.
“Dus je wilt dat ik stop met pieken?”
Ik knikte.
Ik hoorde Kiwi grinniken: “Hmm, niet zo slim van je.” En daarmee, zonder waarschuwing, vlogen alle knijpers in 1 keer van m'n lichaam! Ik scheeuwde en in een reflex trok m'n hele lichaam samen, tevergeefs. Ik probeerde weer op adem te komen, terwijl het wel leek alsof stukken huid waren weggetrokken uit m'n flanken en m'n borst. De pijn golfde door m'n lichaam heen, maar het bleef vooral in m'n borst en flanken hangen.
“Ja, dat deed toch iets meer pijn niet waar?” hoorde ik Kiwi plagerig zeggen, “Ik was nog even bang dat je wilde dat ik doorging.” Ze grinnikte.
Rosanne legde haar handen op m'n gezicht, en bracht m'n hoofd weer rustig terug op het bed. Ik probeerde te ontspannen, maar het schrijnde over m'n hele lichaam. Ik was helemaal overweldigd van de schok die ik net had beleefd, maar hoorde een klap, samen met het gevoel dat er iets op m'n borst geslagen werd. De eerste klap deed me vrij weinig, gezien ik er niet met m'n hoofd bij was, maar naarmate de klappen bleven komen en de intensiteit ervan steeds een beetje toenam, merkte ik dat Kiwi zeker nog niet klaar met me was. Ik kon niet vaststellen waarmee ze sloeg, maar het waren in ieder geval niet haar handen, of iets duns als een tak of staaf. Terwijl Kiwi ritmisch steeds harder begon te slaan, streelde Rosanne m’n gezicht.
De slagen voelde aan alsof een zwaar iets op me viel en dat eventjes kapot valt over m’n borst, en daarna is het weer weg. Het voelt aan als een doffe pijn, elke keer op andere plekken op mijn borst en steeds harder en zwaarder met elke klap. De pijn werd steeds intenser en ik begon er steeds meer en meer moeite mee te krijgen. Ik wierp m’n hoofd opzij bij elke klap, en mentaal schreeuwde ik het uit terwijl ik verbaal enkel heftig aan het in en uit ademen ben door m’n neus.
‘Rosanne, laat het alstublieft stoppen.’ Smeekte ik haar in gedachten. ‘Mooie meesteres, please. Sta mij bij. Laat me niet los!’ Rosanne bleef langzaam m’n wangen strelen terwijl Kiwi bleef uithalen.
De pijn veranderde uiteindelijk van een doffe pijn, naar een scherpe pijnlijke veeg over de huid van mijn borstkas. De pijn bleef naar en gezien het maar niet ophield, gaf ik uiteindelijk m’n strijd tegen de pijn op. Ik voelde hoe mijn aandacht weggleed van de pijn. Het leek wel alsof ik onverschillig vanaf een afstand stond toe te kijken naar wat er met mij gebeurde. Het kon mij gewoon niet meer schelen wat er gebeurde. Het enige wat ik wel voelde, was alsof ik op een soort luchtstroom bleef hangen en ik voelde een warme plek op m’n gezicht en m’n hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten