Marks Duo-Domme sessie - H15

H15 - Kiwi's afsluiting

“Mag ik nog eventjes tegen je aanliggen en weer op krachten komen meesteres Rosanne?” Vroeg ik vermoeid. “Nee slaafje, dat mag je niet.” Hoorde ik Kiwi zeggen en in reactie keek in naar Rosanne, stilletjes smekend om daar tegenin te gaan. “You heard her kleintje. Hop, van die tafel af en handen op je rug.” Was Rosannes reactie en ik zag weer haar sadistische lach op haar lippen. Ze wist inderdaad donders goed dat ik er redelijk doorheen was en ze wilde toch mijn volledige inzet en gunde ze me geen rust. Hoe graag ik ook even zou willen rusten, ik geniet er altijd van hoe Rosanne toch vaak genoeg nee zegt tegen mijn verlangens om een pauze en net als een personal trainer me weer net iets verder laat gaan dat ik dacht te kunnen.

Langzaam buig ik voorover en voel me toch een heel klein beetje gedesoriënteerd. Ik schud even mijn hoofd en sta daarna op en plaats handen op mijn rug zoals Rosanne van me verlangt. Rosanne kwam achter me staan en drukte mijn lichaam tegen haar aan door enkel haar hand om mijn keel te leggen en naar zich toe te trekken. Mijn hoofd was naar het dak gekeerd zodat ik nog steeds gemakkelijk adem kon halen. “Ik hoop dat je lekker gaat smeken, schatje van me.” Fluisterde Rosanne in mijn hoor. “Je zult nog 20 minuten voor ons moeten lijden en ik hoop dat je ondertussen zo ver bent dat we al vanaf het begin al geluid uit je zullen krijgen.” Ik wist niet of ze verwachtte dat ik hierop antwoord gaf of niet, en vanwege mijn twijfeling hield ik mijn mond. Geen enkele gedachte wist mijn geest te bereiken en dus bleef ik maar stil naar het dak kijken. Ik hoorde Kiwi langs ons heen stappen en ze had alle BDSM spulletjes die we naar beneden hadden genomen bij zich en liep voor ons de trap op. Ik volgde met Rosanne achter me aan. Even boven op de trap prikte Rosanne eventjes in mijn zij en in een reflex schoot ik omhoog en iets naar voren, en sloeg ik een bijna verwijfd kreetje uit. “Zo schattig als jij dat zo doet slaafje.” Zei Rosanne met een grijns op haar gezicht en ze sprak dat laatste woordje praktisch op dezelfde manier uit zoals Kiwi het al de hele tijd deed. Ik vond het al vervelend dat Kiwi mij als slaaf aansprak, maar nu Rosanne het bij me deed vond ik het helemaal vervelend. Ze wist dondersgoed hoe erg ik die term veracht en het brak ook meteen de bubbel van het fijne gevoel van wat ik net nog eventjes had. Tegelijkertijd voelde ik me ook behoorlijk vernederd door zowel die uitspraak van haar als van het geluid dat ik maakte toen ze me prikte. 

Rosanne begeleidde me de kamer van Kiwi in en ik zag Kiwi de spullen op bed had geworpen en weer langs ons liep om weer naar beneden te gaan. Rosanne pakte me bij mijn schouders, draaide me naar haar toe en drukte me tegen de muur aan en begon me te zoenen. Ik beantwoorde haar zoen en ik voelde mijn armen zich onhandig tussen mijn rug en de muur, nu Rosanne zich steeds meer tegen me aandrukte, maar durfde ze niet weg te halen. Nog voordat ik me helemaal in het zoenen kon werpen, trok ze zich weer terug en keek ze me mijn haar sadistische glimlach aan. Ik vind het altijd vervelend als ze dat doet, want voor mij voelt zoenen op die manier ongelooflijk onvoldoenend, en daar maakte ze vaak genoeg gebruikt van. Om me nog verder te frustreren blies ze me een kus toe en liep toen naar onze speeltas om er wat touw uit te halen. Ik volgde haar en genoot stiekem even van hoe ze voorover gebogen over de tas zat. Ze draaide zich om en zag dat ik haar gade sloeg. Ze stapte met een overdreven sexy pas om op me af en ik wist nu even niet meer of ik nu in problemen zat of dat ze me gewoon nog meer aan het teasen was. Het bleek het laatste te zijn, gezien ze op grofweg 30 cm afstand van me tot stilstand kwam en haar handen onder haar borsten plaatste. “Jij vind deze wel heel erg mooi hè gluiperige voyeur?” Ze bewoog haar borsten op en neer en ik wist niet meer of ze nu wilde dat ik naar haar borsten keek, haar in de ogen moest kijken, haar überhaupt niet aan staarde of dat het haar niets kon schelen. De spanning was wel opwindend voor me en voelde het bloed weer langzaam stromen naar mijn lid. Ik besloot haar aan te kijken al kon ik vanuit mijn periferie toch haar borsten zien bewegen. “Oh, gaan we nu weer een onschuldig, net jongetje spelen, jij geile slet?” Was Rosannes reactie op de mijne, en vooral dat laatste trof me nogal vernederend. Kiwi kwam weer terug met 2 korsetten in haar handen en wierp deze ook op bed. Mijn ogen schoten naar het bed en ik zag tussen die 2 kledingsstukken nog 2 eruit fladderen: een zwarte hipster en een zwarte, doorschijnende string met rozen motief erop die Rosanne eens van mij moest kopen. Rosanne greep me bij mijn kin en kuste me op mijn lippen. Ik voelde haar tong tegen mijn lippen drukken en net toen ik haar tong wilde ontvangen met de mijne trok ze zich weer terug. ‘Hooo, nee, niet weer…’ ging er in mijn hoofd rond.

Rosanne dirigeerde me naar het midden van de kamer en draaide mijn rug naar haar toe. Ze plaatste mijn onderarmen horizontaal langs elkaar en bond deze aan elkaar. Vervolgens liet ze het touw meerdere malen langs mijn armen, over mijn borst en over mijn rug heen en weer gaan. De ruimte die ik nu nog had haalde ze daarna weg met een tweede stuk touw dat van achter mijn rug onder mijn oksels een baan maakte om de touwbanen om mijn armen, om vervolgens voorlangs mijn schouders over mijn nek heen te lopen om gespiegeld aan de andere kant hetzelfde te doorlopen. Van alle mogelijke manieren hoe Rosanne me kon vastbinden, vond ik de ‘boxtie’ toen wel het fijnste. Deze bondage was lang te dragen en gaf een veilig gevoel aan me. Ik zag hoe Kiwi op het bed klom en daarbij keek ik vrijwel direct naar haar schaamlippen. Ik voelde me er ongemakkelijk bij en sloeg mijn blik neer. Ze sprong weer van het bed en ik kon een Chinese lampion in haar hand zien terwijl ze uit zicht liep, vast om deze ergens neer te leggen. Toen voelde ik het laatste rukje aan het touw en daarbij was Rosanne klaar met de bondage. Ik probeerde de touwen uit en ze had wederom weer haar werk goed gedaan. Ik kon nauwelijks mijn armen bewegen en toch knelde niets. 

Beide dames voorzagen mijn enkels weer van enkelboeien van touw en ze duwde me een stapje richting het bed om vervolgens mijn benen gespreid aan weerkanten van het bed te fixeren. Mijn voeten stonden wat verder dan schouder breedte van elkaar af, dus heel moeilijk staan was het niet gelukkig. Opnieuw hoorde ik iemand in onze tas rommelen en tegelijkertijd zag ik hoe Kiwi voor mij stond en een stel tepelklemmen voor mijn ogen bengelde die met een ketting aan elkaar zaten: een stel clover clamps. Ik begon toch wel een beetje zenuwachtig te worden, gezien mij enkel de geruchten van deze ondingen mij bekend waren. Ze schenen ongelooflijk venijnig te zijn en ze schijnen nog erger te worden als je aan de klemmen trekt. Op een of andere manier kon ik me ook niet meer voorstellen dat Kiwi met iets minder pijnlijks aan zou komen dan deze klemmen. Met een serieus gezicht begon Kiwi aan mijn tepels te trekken en toen kneep ze er heel hard in en draaide er nog eens aan. Ik zakte eventjes door mijn knieën en deed alle moeite om een kreet van pijn te onderdrukken. Kiwi had door waar ik mee bezig was en deed er nog een schepje bovenop. Uiteindelijk kon ik me niet meer inhouden en liet ik de pijn hoorbaar worden. Ze glimlachte en begon vervolgens op mijn tepels te zuigen. Dat voelde eigenlijk veel beter aan dat wat ze daarnet deed. 

Terwijl ik afgeleid werd door Kiwi, bevestigde Rosanne iets om mijn balzak. Het gevoel was mij wel bekend en het zal vast onze ‘parachute’ zijn, die ze me vaak omdeed wanneer ze wilde dat ik haar neukte terwijl ik haar onderdanig was. Ze vond het altijd een erg passende manier om aan te geven wie het hier voor het zeggen had en daarnaast vond ze het gewoon grappig dat ik mezelf tijdens het stoten pijn deed. Ik had ondertussen een redelijk haatliefde verhouding met dat onding ontwikkeld. En zoals gebruikelijk volgde de gewichten spoedig daarna. Enkel was er dit keer een kleine verandering van het gebruikelijke patroon. Deze gewichten wogen wel ongelooflijk zwaar en de scherpe pijn die ze veroorzaakte dwongen mij door mijn knieën te zakken terwijl ik op mijn tanden beet van de pijn. Ik was gehurkte toen ik merkte dat de pijn al weg was. Kiwi was ondertussen gewoon behendig meegewogen en al snel maakte ik me ook niet meer zo druk dat ik mijn benen moest inspannen om niet verder omlaag te zakken. Ik wilde ook niet meer omhoog gaan gezien de pijn behoorlijk intens was. Toen stopte Kiwi met haar gesabbel aan m’n tepels en deed snel op elke tepel een klem. Bij de eerste beet ik opnieuw hard op mijn tanden, maar de tweede liet met toch een klaaggeluid van de pijn over mijn lippen ontsnappen. Ik ademde hevig om de pijn te verwerken en zag dat Kiwi even van het bed kwam en daarna weer terug kwam met een stuk touw in haar handen. Ze deed het touw vastmaken aan het midden van de ketting van de tepelklemmen en ging toen op het bed staan. “Nee nee, alstublieft Meesteres Kiwi, alstublieft niet doen.” Smeekte ik Kiwi, maar ze negeerde mij en deed precies waar ik al bang voor was: ze trok het touw strakker en strakker totdat de pijn in mijn tepels ondragelijker werden dat ik vrijwel noodgedwongen de gewichten van de grond af trok om de stekende pijn in mijn tepels te verminderen. Snel bond ze het touw af en ik werd me al heel erg snel bewust van mijn ongelooflijk benarde situatie. Ik kon óf mijn tepels pijnigen om de scherpe pijn in mijn onderbuik te verminderen als ik door mijn knieën zou zakken. Óf ik kon opstaan om de pijn aan mijn tepels te verminderen en daarbij de gewichten van de grond af te tillen en daarbij met een scherpe pijn in mijn onderbuik te hebben. In een reflex vocht ik opnieuw tegen de touwen die mijn armen op mijn rug in bedwang hielpen maar dat leverde niet anders op dan extra pijn aan zowel mijn tepels als mijn onderbuik.

Kiwi ging weer op het bed zitten en Rosanne kwam met een net zo grote grijns naast haar zitten. Ik durfde met moeite omlaag te kijken omdat ik bang was dat ik aan de tepelklemmen zou trekken. “En slaafje van Rosanne, ben je blij dat je nog 20 minuten voor ons kan lijden en ons zo te vermaken?” Plaagde Kiwi. Ik was compleet overweldigd van de situatie en was al mijn aandacht was bij mijn ademhaling in een poging om de pijn te verwerken. “Hey slaafje, ik vroeg je wat!” Riep Kiwi, en de gaf een duw op mijn buik. Verschrikt werden mijn ogen groter en er ontstond een bijna doodsangst voor het omvallen. Ik voelde hoe de tepelklemmen pijnlijk aan mijn tepels trokken, nog heftiger dan ze daarvoor deden. “So..,rry… Meestres  hmmmmmm…. Kiwi…” bracht ik met heel erg jachtige ademhaling en veel moeite uit. Zelfs het praten was pijnlijk geworden en ik besloot om op mijn tenen te staan en mijn gewicht meer naar voren te brengen zodat ik als het ware om de hand van Kiwi heen boog en zo min of meer de pijn aan mijn tepels wist te verminderen, met als gevolg dat nu de gewichten een beetje begonnen te zwaaien. Met als gevolg dat de pijn in mijn onderbuik onregelmatig werd. “Ik… wil… juille… aaaahmmm... graag… vannnn… dienst zijn… aaah!” vervolgde ik moeilijk. Er viel een korte stilte en vervolgens schoot een helse pijn in mijn onderbuik, omdat Rosanne een tik gaf tegen mijn ballen. “Je moet toch ondertussen weten dat je met 2 woorden behoort te spreken kleintje.” Zei Rosanne op waarschuwende toon. “Opnieuw!” Eiste ze van me.

Ik kon mezelf wel vervloeken op dit moment. Met moeite verontschuldigde ik me opnieuw, dit keer aan beide dames en zei vervolgens dat ik hen inderdaad erg graag van dienst was. Rosanne liet me dat laatste nog eens driemaal luidkeels herhalen, en ik moest het weer een keer opnieuw doen omdat ik een keer weer vergeten was om hen met meesteres aan te spreken. Daarna verdween Kiwi eventjes naar beneden om later terug te komen met een kookwekker. In de tussentijd genoot Rosanne van mijn lijden. Kiwi kwam terug en zette de kookwekker op 18 minuten en zette deze vervolgens op de grond neer. En daarna bleven beide dames mij aankijken.

De tijd leek ongelooflijk langzaam te gaan. Waarbij ik eerst nog van mening was dat 20 minuten vast niet zo erg kon zijn, was ik na 2 minuten al overtuigd dat dit de meest naarste tijd van mijn leven moet zijn geweest. Ik was doodop, verging van de pijn, mijn borst en buik brandde nog steeds een beetje na en ik was gevuld met intense angsten om weer een fout te maken die me duur kwam te staan of dat ik misschien zou omvallen of instorten. Het was ondragelijk om Rosanne en Kiwi zo voor me te zien en niets zien te ondernemen behalve mij gade te slaan. Meerdere malen veranderde ik van positie en probeerde een soort optimale positie te vinden waarbij ik het minste pijn had. Uiteindelijk leek ik een positie te hebben gevonden waarbij de gewichten maar net op de grond balanceerde en de pijn in mijn tepels enigszins draagbaar was. Maar uiteindelijk moest ik deze positie verlaten omdat de verzuring in mijn bovenbenen en kuiten mij teveel werden en ik mijn benen moest strekken. 

En zo bleef ik op en neer bewegen, immer vechtend tegen de pijn en voor mijn balans. Toen ik weer die ene ideale positie had gevonden, zei dat Kiwi het nuttig vond om even een kleine aanpassing te maken. Luidkeels smeekte ik haar om het niet te doen, maar ik was compleet machteloos om haar tegen te houden. Ze ging op het bed staan, ontdeed de knoop en trok me aan het touw een heel klein beetje omhoog totdat Rosanne liet merken dat de gewichten niet meer op de grond zaten. Ik had zo’n zin om te schreeuwen van de pijn en begon zelfs te overwegen of het ’t misschien waard was om de klemmen van mijn tepels af te rukken en daarna me door mijn knieën te laten zakken en op de grond te gaan zitten. Maar ik was als de dood voor twee dingen: weer eens straf van Kiwi die nog naarder zou zijn dan de situatie waar ik nu in ben, en dat ik erin zou falen om de klemmen eraf te trekken. En zo bleef ik gevangen in mijn situatie, waarin ik soms weer probeerde te vechten om mijn armen los te krijgen, en bleef ik heftig adem halen.

“En, hoe bevallen je eerste 5 minuten schatje van me?” Vroeg Rosanne aan me. ‘5 minuten pas! Mijn God, ik ga dood op deze manier! Ik zak straks echt nog door mijn benen heen en trek zo mijn tepels van mijn lijf af!’ raasde de gedachte door mijn hoofd. Met moeite en nog steeds erg oppervlakkige ademhaling tijdens het praten antwoordde ik naar waarheid dat het me absoluut niet beviel. “Aww, zielig hulpeloos gevalletje toch!” Veinsde Rosanne en streelde over mijn buik heen. De warmte van haar hand was ongelooflijk welkom en drukte een beetje mijn buik tegen haar hand aan om meer van die warmte te vangen. Ik had me al beseft van hoe naar deze situatie was gezien ik me niet kon toelaten weg te gaan zweven op de endorfine die de pijn willen verzachten en me weer op die heerlijke golven van euforie kon laten dopperen, gezien ik te bang was door mijn knieën te zakken of om te vallen of in te storten. 

“Roos, ik ga nog even wat drinken pakken. Wil jij ook wat?” Onderbrak Kiwi en Rosanne keerde zich naar Kiwi waarbij het contact tussen mijn buik en haar hand verloren ging. Stilletjes vloekte ik en wenste ik dat Rosanne maar snel weer haar hand liet strelen. “Ja, neem maar wat voor mij en ons kleine hulpeloze speeltje mee.” Reageerde Rosanne. Kiwi stond op en piekte tegen mijn rechter tepelklem aan. Ik liet een kreet van de pijn ontsnappen. “Wat heb je het toch weer goed slaafje, met zo’n vriendin als haar.” En met die woorden verdween ze uit de kamer.

De dubbelzinnige woorden van Kiwi gaven mij alleen maar nog een hulpelozer gevoel dan ik al had. Ik keek Rosanne smekend aan en ze keer mijn terug aan met haar mooie grijze ogen. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te branden. “Is er iets kleintje?” Vroeg Rosanne teder aan me. “Wil je iets?” Ik knikte alleen maar. “Wat wil je dan hulpeloos gevalletje?” Vroeg Rosanne. Ik slikte. ‘Doe niet zo stom, vraag om genade.’ Ging er in mijn hoofd om, terwijl er tegelijkertijd ook een gevoel was dat zoiets enkel haar zou doen teleur stellen. “Kom op kleintje, ik kan duidelijk zien dat je ergens mee zit. Spreek op.” Gebood ze op zachte toon. Ik twijfelde eventjes. Ik wisselde weer even van positie en trok een moeilijk gezicht. Toen ik weer de pijn min of meer onder controle had, zei ik moeizaam: “Ik zou graag los willen meesteres.” Rosanne glimlachte en antwoordde heel simpeltjes “Nee.” Ik verzuchtte om mijn lot en de pijn en mijn hulpeloosheid. “Je komt pas los wanneer die wekker afloopt. Enkel zal zullen we je laten gaan, tenzij je ons echt weet te overtuigen.” Voegde Rosanne daar aan toe.

Ik kan moeilijk met andere woorden mijn situatie omschrijven, behalve met ellendig, zenuwachtig, zenuwslopend en zwaar. Kiwi kwam terug met een glas water en twee glazen met iets wat op Sprite lijkt. Kiwi drong aan dat ze me het water zou aanreiken, en uiteraard moest ik daarvoor pijn lijden. Ze hield het glas zo laag dat als ik eruit wilde drinken, ik niet alleen door mijn knieën moest maar ook nog extra moest gaan trekken aan de klemmen om er ook echt van te kunnen drinken. Na 2 slokken wilde ik niet meer, maar beide dames drongen aan dat ik het helemaal leeg dronk tenzij ik graag wilde dat ze de wekker weer terug op 20 minuten zetten. Voor mijn gevoel moet ik wel heel erg lang gedaan hebben om het glas leeg te krijgen en Kiwi kon alleen maar mij triomfantelijk uitlachen om de pijn en moeite die ik moest doen om een lullig glas water leeg te drinken.

Toen ik het eindelijk op had, sprong ik bijna op om de pijn op mijn tepels te verminderen en tevens om de stress op mijn benen weg te nemen. Dit deed ik enkel iets te gretig waarbij ik met een ruk aan de gewichten deze in de lucht trok, wat bij een ongelooflijk scherpe pijn opleverde, gevolgd door nog meer vernederende opmerkingen van Kiwi en Rosanne. Ik wenste dat ik nooit meer zo’n fout zou maken en wilde ook zo graag dat Rosanne me weer geen strelen. Ik kon het niet meer zo goed hebben om zo tentoon gesteld te staan en gewoon te lijden terwijl beide dames zo stonden toe te kijken. Uiteindelijk liet ik mijn verlangen over mijn lippen komen met vertrokken gezicht vanwege de scherpe pijn in mijn buik. “Meesteres Rosanne, wil je me alsjeblieft weer strelen met je warme handen? Alsjeblieft mooie meesteres, wil je dat voor me doen?” Ik voelde me meteen nog hulpelozer om mijn situatie, om bijna te moeten smeken voor zoiets simpels maar wat voor mij al helemaal een wereld van verschil is gaan betekenen.
“Agh, is het geen schatje wanneer hij zo hulpeloos is?” Merkte Rosanne poeslief op en keer Kiwi aan. Ik zag Kiwi bijna vertederd terug kijken, maar dit bleek gespeeld te zijn toen ze honend, met gespeelde moederlijke toon, opmerkte: “Aw gossie toch, arme zieltje heeft het maar moeilijk. Wil het kleintje los? Wil het jongetje dat we lief voor hem zijn? Wil je dat slaafje?” 

Ik voelde me heel klein worden en tevens voelde ik me erg gekleineerd worden. Maar ik wist ondertussen dat ik mijn eergevoel maar gewoon overboord moest gooien en echt moest gaan smeken. Ik voelde dat mijn lichaam zelfs aangaf dat ik om elke manier van verlichting nodig was. Zeker gezien ze nog niet aan hebben gegeven dat ik op de helft zat en ik nu al bijna op instorten stond. En ik begon echt heel bang te worden dat ik zou gaan bezwijken en me zou laten vallen van vermoeidheid. “Ja meester Kiwi.” Bracht ik met moeite uit. “Maar ik weet dat ik niet los mag, dus ik smeek om verlichting. Ik verlang zo erg naar de warme handen van meesteres Rosanne op mijn buik.” Ik richtte me vervolgens op Rosanne. “Alsjeblieft meesteres Rosanne. Wil je me alsjeblieft weer strelen met je warme handen? Alsjeblieft mooie meesteres, net zoals je deed voordat meesteres Kiwi wat te drinken ging halen.” Mijn adem stokte even vanwege een pijnscheut omdat ik eventjes uit balans was geraakt en te ver naar achteren was gegaan waardoor ik de klemmen weer voelde trekken. Ik zag hoe beide dames gulzig naar mijn gesmeek luisterden. “Alsjeblieft meesteres Rosanne. Als ik om mijn knieën kon, had ik op mijn knieën gesmeekt, echt waar. Alsje…” en toen onderbrak Kiwi me.

“Dat is nog eens een goed idee slaafje!” Het gezicht van Kiwi straalde bijna. Ik was even verward. ‘Ze bedoelt toch niet dat ik op mijn knieën ga smeken?’ Ging er in mijn hoofd rond. “Wat is een goed idee meesteres Kiwi?” Vroeg ik, nog steeds met vertrokken gezicht en duidelijk vermoeienis. “Nou, om op je knietjes te gaan smeken voor haar. Wat vind jij Roos?” Antwoordde Kiwi. Met een glimlach zei ze: “Ja, inderdaad. Jij zit vaak met goede ideetjes Markje van me als je zo subbig bent en álles voor me wilt doen. Je wilt toch ook alles voor me doen, niet waar kleintje?”
“Alsjeblieft meesteres Rosanne, alsjeblieft niet.” Bracht ik verschrikt uit. “Nee alsjeblieft niet meesteres, het doet al zo verschrikkelijk pijn. Alsjeblieft meesteres Rosanne, alsjeblieft niet. Alsjeblieft niet dat. Ik kan dat echt niet… echt niet.” De glimlach op Rosannes gezicht nam toe en dat was ook het enige wat ik op dit moment waarnam gezien ik volledig op haar gefixeerd was. Ik wou dat ze in mijn ogen mijn wanhoop kon zien op voor idee.
“Door je knieën Markje.” Zei Rosanne, met grote glimlach.
“Alstublieft meesteres, ik smeek het u. Ik kan dat echt niet aan meesteres. Alstublieft, alstublieft niet, alstublieft! Ik wil echt alles voor u doen, maar alstublieft niet dat. Alstubl…” Smeekte ik wanhopig en angstig, maar werd toen weer onderbroken door Rosanne.
“Nu.” Eiste ze en bijna verschrikt liet ik me bijna vol automatisch door mijn knieën zakte maar stopte toen ik erg diep gehurkt zat. Nog dieper dan toen ik uit het glas moest drinken en voelde hoe de klemmen zich alleen nog maar dieper in het vlees van mijn tepels beten. De pijn was ondragelijk en dat liet ik ook merken terwijl ik verbaal een schreeuw van de pijn deed ontsnappen. “Kom op slaafje, je bent er al bijna.” Spoorde Kiwi aan, waarna Rosanne met strenge toon reageerde: “Waarom houd je op kleintje? Ben je te zwak om verder te gaan?”

Ik beet de pijn weg en ik kon enkel knikken terwijl ik opnieuw mijn ogen voelde prikken. “Nou, dan zal dit moeten voldoen. Ga maar verder met smeken dan.” Zei Rosanne. Maar ik kon niet meer smeken. Mijn hele lichaam was doordrongen van de pijn. Het gilde dat ik niet meer wilde, maar ik kon mijn tanden niet van elkaar halen. Mijn ademhaling was enkel nog maar het briesen door mijn tanden heen, af en toe onderbroken met een jammerlijk “au au au au au…”.

Uiteindelijk kon ik bijna fluisterend een alstublieft laten glippen terwijl ik probeerde met de pijn om te gaan. Ik probeerde te accepteren dat de pijn er was en dat ik er niets meer aan kon doen behalve accepteren dat die er was. Maar ik kon de pijn niet achter me zetten, ik kon er gewoon niet aan ontsnappen. Het nam mijn hele gedacht in beslag. Overal leek pijn vandaan te komen: mijn voeten, mijn bovenbenen, mijn ballen, mijn onderbuik, mijn ogen, mijn kaken. Zelfs de bitemarks van vanmiddag voelde ik zelfs weer. “Wens je genade kleintje?” Hoorde ik Rosanne me vragen. Ik knikte. “Ik vroeg je wat kleintje en dan wens ik antwoord te krijgen.” Hoorde ik haar opnieuw aandringen. Ik knikte opnieuw en keek haar aan in haar grijze ogen die helemaal op mijn gefixeerd waren. “Zeg het dan.” Sprak Rosanne rustigjes en uitdagend. In mijn gedachte had ik inmiddels 500 keer genade geschreeuwd, maar ik moest echt graven naar de energie om de woorden te uitten, hoe graag ik het ook wilde. Uiteindelijk kwam het er dan toch uit, op zachte stem: “Genade alstublieft…”

Het was eventjes stil en toe zei Rosanne: “Genade gegeven. Je mag weer gaan staan zoals je wilt.” Terwijl ik moeizaam overeind kwam, keerde Kiwi zich naar Rosanne en zei: “Damn girl, jij bent echt wel gemeen soms!” Rosanne keerde zich naar Kiwi en reageerde: “Dank je. Agh, ik leer van de beste, wijsneus”. Beide keken me vervolgens weer grijnzend aan. Roos keek even naar de wekker. “Nou, toen was je al over de helft heen.” Kiwi keek Rosanne even aan en keek mij vervolgens weer aan. Mijn moed zakte zich bijna door mijn tenen mijn lijf uit. De pijn in mijn onderbuik was een stuk dragelijker dan wat ik daarnet had moeten doorstaan, maar ik kon me echt niet meer voorstellen dat ik nog 10 minuten zo moest blijven staan. Toen stond Rosanne op en liep langs me heen terwijl ze haar hand over mijn buik liet glijden. Mijn hart leek wel vleugeltjes te krijgen toen ze dat deed. Ze ging achter met staan en sloot toen haar armen om mijn buik heen. “Arm klein zielig speeltje van me. We zijn zo wreed voor je en je kunt er niets tegen ondernemen. Zelfs je gesmeek slaat al meer dan eens op dove oren. Dat moet vast heel erg vervelend voor je zijn.” Ik luisterde maar half gezien ik me helemaal fixeerde op de warmte die van Rosanne af kwam. Ik voelde haar gloeien naast mij. Ik voelde haar borsten in mijn rug drukken en ik moest heel erg de nijging onderdrukken om tegen haar aan te leunen. “Kiwi, kom aan de andere kant van hem staan.” Vervolgde Rosanne. “Jij begint het vast ook wel een beetje koud te krijgen. Hij is net een kacheltje.” Ik kon me niet voorstellen dat ik warmer dan Rosanne was gezien ze voor mij zo warm aanvoelde. Maar ik maakte me er niet lang druk om en verloor mezelf in de warmte van beide dames die tegen me aan stonden.

“Zeg Roos, zal ik even de klemmen los maken om het bloed te laten doorlopen en daarna weer terug zetten?” Suggereerde Kiwi, en mijn hart leek wel een sprongetje te maken. “Nee nee nee, alstublieft niet doen meesteres Kiwi. Alstublieft niet, alstublieft!” Smeekte ik met moeite. Ik voelde hoe Rosannes handen omhoog kropen en het vlees van mijn borsten omhoog duwde, waardoor de clover clamps gingen draaien en opnieuw pijnscheuten veroorzaakte. “En ondertussen ga jij mij gemeen noemen sadistje!” Spotte Rosanne van achter me. “Agh, jij hebt net weer je lol gehad met het knielen. Nu heeft hij z’n genade gekregen en word het weer tijd om hem op z’n…” Begon Kiwi maar een getring van onder mij onderbrak haar. 

Het was even stil, en toen doorbrak een schreeuw van de pijn deze stilte toen Kiwi de klemmen van mijn tepels af had gedaan. Overmand door de pijn zakte ik door mijn benen en Rosanne liet me langzaam op de grond komen. Ik kreunde van de pijn en trok aan de touwen waarmee mijn armen op mijn rug gebonden waren. Rosanne nam ook plaats op de grond en trok me tegen haar aan. Ik begon te snikken gezien ik nu overmand was van de pijn en tevens blijdschap van dat ik het doorstaan had en dat ik er vanaf was. “Goed gedaan hoor Mark.” Hoorde ik Kiwi zeggen terwijl ze even over mijn bovenbenen streelt. “Inderdaad schatje van me. Heel goed gedaan. We zijn trots op hoe je je hebt verweerd en hoe je je hebt gegeven vandaag.” Zei Rosanne en ze gaf een kus op mijn schouder. Kiwi ontdeed me van de parachute en Rosanne duwde me even overeind om de touwen los te maken. Toen ik weer helemaal vrij was, pakte Kiwi een deken van het bed en gingen Rosanne en ik op de vloer liggen. Ik was helemaal uitgeput en afgemat. Kiwi wierp de deken over ons heen en kwam toen aan de andere kant van mij liggen en sloeg een arm om me heen terwijl ik met mijn hoofd op de linkerborst van Rosanne rustte en naar haar hartslag luisterde.